Sivri Dil

Seçici kredi diye bir şey yok. Piyasadaki para arzını artıran her şey enflasyondur. Artık bunu anlamalıyız. Türkiye’de şirketler fakir, patronlar zengin. Şirketler batar, patronlar yalıda yaşamaya devam eder. Şirketlerin içi boştur. Ödenmiş sermayeleri gülünçtür. Her şey krediyle yürür. Kar patrona zarar halka... Kredi genişlemesi ve enflasyonun altında bir kredi faizi geniş halk kitlelerinden zenginlere servet transferidir ve kaynak israfıdır.

Zenginler şirketlerini kurtarmak istiyorlarsa yatlarını, katlarını ve eşlerinin ve sevgililerin lüks arabalarını satıp öz sermayeye koysunlar. Halka yüklenmenin bir anlamı yok. At terli.. Bırakınız zombi şirketler batsın. Yaratıcı yıkıma izin verin; yenilerin ve dirilerin önünü açın. Kredi verilecekse katma değeri yüksek ürün üretenlere verilmeli; 40 yıldır televizyon üretenlere değil. Betona ve AVM'ye yatırım yapan araba, televizyon ve teknoloji şirketi gördünüz mü dünyada hiç!

Devlet zenginlerin ve sermayenin bekçi köpeği olmamalı. Kendisini esas var eden gücün emeğiyle geçinen, vergisini veren ve askerlik yapan halk olduğunu unutmamalı. Eşyanın tabiatında yükseklere çıkılınca halk eğreti ve iğrenilesi görünebilir ruhları olgunlaşmamış olanlara ama halkın sesi hakkın sesidir. Halkını unutanı önce Hak sonra halk unutur.

Türkiye İstatistik Kurumu'nun (TÜİK) verilerine göre, 2025 yılının ilk çeyreği itibarıyla, 15-34 yaş aralığında ne eğitimde ne de istihdamda olan, halk arasında bilinen ifadesiyle boşta gezen gençlerin sayısı 6,7 milyona ulaşmış vaziyette.

Bu yaş grubundaki toplam nüfus 24,2 milyon kişi. Yani bu yaş grubundaki gençlerimizin yüzde 27,7'si boşta geziyor.

TÜİK'in verilerine göre, eğitimini tamamlamış her 100 gencin; 15-24 yaş grubundaki 23'ü, 25-29 yaş grubundaki 33'ü, 30-34 yaş grubundaki 31'i işsiz ve boşta geziyor.

Nasıl bir girdabın içine düştük..

Türk devletinin ve milletinin PKK terör örgütüyle uzun süreli kanlı ve yıpratıcı mücadelesi noktalandı. PKK kendini feshettiğini duyurdu. Bir süredir yürütülen görüşmeler sonunda meyve verdi.

Açık kaynak okumalarına göre Kürtlere Suriye’nin kuzeyinde bir devlet kurduran ABD ve Avrupa bu Kürt devletini de facto tanımamızı istemiş, Türkiye’nin örtülü onayı neticesi bu fesih gerçekleşmiş görünüyor. Neticede ülkemizde kanlı eylemler olmasın ve yeter ki şehitler ölmesin de tek barış gelsin ne yapalım!

Yapay zekâ zaman içinde bazı iş kollarındaki personel eksiklerini tamamlamak için kullanılacak. Madem personel yok bari yapay zekâyla boşluğu dolduralım denecek. Sonra yapay zekâ daha da gelişecek.

Bilimkurgu hikâyelerinde binlerce kişiye bakan bir tane doktor vardır. Robotlar ve yapay zekâ diğer bütün işleri halleder. İş oraya doğru gidecek.

Otonom sürüş yaygınlaşacak. Taksicilik ilk yok olacak mesleklerin başında geliyor.

Bir parti liderinin "dibine kadar" sokulup, ona yumruk atmak neyin nesidir? Bunun yerine bıçaklı veya tabancalı bir saldırı da yapılabilirdi

Yediği yumruk sebebiyle Özgür Özel’e çok geçmiş olsun.

Bilemem ama dilerim ki tez vakitte o yumruğun hesabı sorulsun ve sorulacaktır da. Hem devlet peşini bırakmaz işin hem de CHP.

Bedevinin birisi sıcak bir yaz günü devesinin üzerinde ıssız çöllerde yolculuk yapar. Yorgunluğu atmak için devesini kenara çekip dinlenmek ister. Biraz sonra uzaklardan kendisine doğru yürüyen bir adamı görür. Adamın hâli perişandır, ayakta duracak dermanı da yoktur. Adam hâlsiz ve güçsüz bir şekilde yaklaşır ve bedeviye “Ne olur biraz su. Uzun süredir yoldayım ve çok susadım.” diyerek serzenişte bulunur. Bedevi, adamın hâline bakar, acır ve merhamet eder. Bedevi hemen su kabını alıp o adama uzatır. Adam suyu kana kana içer, gözleri açılır, âdeta kendine gelir. Birkaç dakika geçmemiştir ki o yorgun adam beklenmedik bir hareketle bedeviye bir yumruk atar ve yere düşürür. Sonra da devenin üzerine atlayıp kaçmaya başlar. Bedevi neye uğradığını şaşırır. İyilik yaptığı adamdan kötülük görmüştür. Şaşkın bir vaziyette donup kalır. Ne yapacağını bilemeden yerden kalkıp hırsızın peşinden koşmaya başlar. Fakat hırsız deveyi koşturur ve uzaklaşır. Çaresiz kalan bedeviyse olanca gücüyle sesini duyurmaya çalışır.

Ve der ki; “Ey hırsız, tamam!.. Deveyi al git ama sakın bu olayı kimselere anlatma.” Bu sözleri duyan hırsız duraksar ve “Niçin kimseye anlatmayayım?” diye sorar. Bedevi ibretlik bir cevap verir; “Eğer sen bu hadiseyi insanlara anlatırsan, bu yaptığın yanlış hareket her yere yayılır. İnsanlarda iyilik yapma, yardım etme duyguları körelir. O zaman insanlar bir daha çölde ve yolda kalmış kimselere yardım etmek istemezler. Issız çöllerde yolculuk yapan, susuzluktan kıvranan bir yolcu görseler hiç ilgilenmezler. O yüzden kimseye anlatma.”

Hikâyede verilen mesaj sarsıcı ve düşündürücü…

Ben anamı al yanaklı nur yüzünden tanırım

Ceylan güzeli durusu vardı

Yüreği kocamandı

Nasrettin hoca akşam dersleri verdiği medreseden aynı sokakta oturduğu öğrencilerden biriyle çıkmış, evlerine gidiyorlarmış. Yol üstünde tenha sokağın birinde elinde testereyle bir evin kapın kilidini kesmeye çalışan hırsız görmüşler. Hoca görür görmez kafasını öbür tarafa çevirmiş öğrencisinin kolundan çekerek yoluna devam etmiş.

Öğrenci sormuş: “Hocam o adam ne yapıyordu evin kapısında?”

Hoca: Keman çalıyordu evladım.

Bir şarkının sözleri ateş olup yakıyor: “İçim yanar…”

Abdülhak Hâmit içinde bulunduğumuz hâli söylemiyor mu? “Kimden kime etmeli şikâyet/Bu müşkile kim verir nihâyet” Nihayeti olmayan cümleler boğazımızda. Kıymık olup batar mı sevgi sözcükleri? Batıyor, kanatıyor belki. Kan kaybından değil ama an kaybından gidiyor bir can.

Nâmütenâhî bakışlarda kaybolan ruhun içli şarkılardaki aradığı teselliyi kim verecek ki? Toprağın çağrısına uymayan yağmur damlası mıdır? Yoksa yağmura verilmeyen izin mi? Gizli bir müjde midir gelen? Teşhisi bilinen ama tedavisi mümkün olmayan müzmin ve muztarip bu hastalık…

Bu günlerde İngiliz yazar Tom Holland’ın Roma İmparatorluğu’nun Augustus’a kadar olan tarihini anlatan "Rubicon" adlı kitabını okuyorum ve eski çağlarla ilgili birçok kitaptan öğrendiğim bir gerçeği yeniden öğreniyorum.

Bu gerçek, özde hiçbir şeyin değişmediğidir.

Binlerce yıl önce tarih yazanlar ve o yazılanlarda büyük veya küçük oyuncu olanlar bugünkülerden farklı değildi.

Çok az şey vardır ki insanı cinsel açlık kadar mutsuz etsin.

Fiziki açlığın nedeni kıtlık veya parasızlık nedeniyle insanın karnını doyuramamasıdır.

Cinsel açlığı yaratan ise kadın veya erkek darlığı veya parasızlık değildir.

Üzerim ama, gözlerin ufka dalıp gittiği, ve geçmişin sisli hatıralarının yavaşça yüzeye çıktığı bir an gibi, sessizliğin derinlerinde yankılanır düşüncelerim. Her kelime, bir sonbahar yaprağının çıtırtısı kadar narin ve gerçek, ama hiçbir zaman, dostluk ipliğini koparmam.

Öyle ki yüreğim, denizin ortasında bir ada, sığınılacak saklı bir cennet, fırtınalarla çarpışan bir geminin uzaktan gördüğü güvenli bir yer. Dostlarım, bu kıyıya hep hoş gelmiştir, çünkü bilirim ki, kardeşlik asla terk etmez.

Gürlerim, ama tıpkı bir gök gürültüsü gibi, sadece anlık bir yankıdır, ve ardından gelen yağmur, toprağı yeniden canlandırır, besler ve büyütür. Kalbim, her zaman dürüst, tıpkı dökülen yaprakların toprağa kavuşması kadar doğal.

Kadir Gecesini idrak ettikten sonra sırada –nasıl bir moral ile kutlayacaksak- bir Ramazan Bayramı var.

Şimdiden kutlu olsun…

Gönlümüzden bayram için o kadar güzel şeyler geçiyordu ki, her şey bir anda altüst oldu. Bir yandan çocukluğumuzdaki bayramların neşesini ve izlerini, bir yandan insülin direncimizin şeker ve tatlı ile yaptığı kavganın nasıl sonuçlanacağını tartışıp duruyoruz.

Aramızdan sonunda bir lider çıktı onun da diploması sahte çıktı.. Muhalif kitlenin hali pür melalini en iyi anlatan sözlerden biri bu başlık. Ekrem Başkanın diploması 18 Mart 2025 itibarıyla iptal oldu. Görünen köy kılavuz istemez. Şurası kesin. Başkan İmamoğlu bir sonraki seçimde Cumhurbaşkanı adayı olamayacak.

İşin en ilginci Ekrem İmamoğlu’na bugüne kadar defalarca dava açıldı siyaseten yasaklanmak istendi ama başarılamadı. Altın vuruş diploma konusunda geldi. Bu konuyu ortaya çıkaran isim ise Veryansıntv’den Erdem Atay oldu. En sert muhalif isimlerden biri. İktidar kanadının başaramadığını muhalif kitleden biri başardı. Bu bile iktidar bürokratları, gazetecilerinin ne kadar beceriksiz olduğunu ortaya koyuyor.

Diploma iptalinden sonra kendini Türk Milletine emanet eden İmamoğlu’na sabahın erken saatlerinde Medya A.Ş. ve Kent Uzlaşısı davalarından gözaltı kararı verildiği haberi geldi.

“Ölüm, ölüm dediğin nedir ki gülüm, ben senin için yaşamayı göze almışım.”

Türk sinema tarihinin en efsanevi, en yüksek bütçeli dizisinin vakti zamanında dillere pelesenk olmuş muhteşem sözleri.

Ölüm kimsenin üzerine kafa yormaya yanaşmadığı bir kavram aslında her gün etrafımızda yaşanan realite. Ölümü perde gerisine atarak yaşamın dehlizlerinde kaybolmak ölümü düşünmeden hazların girdabında dolaşmak daha kolay gelir ve debelenmeden anlam bulduğunu zannettir insana..

Türkiye büyük bir gelir adaletsizliği yaşıyor.

Kasaptan 100 gram kıyma alanı da var aynı zamanda 5 kilo birden antirkot da alan.

12,5 lira verip fırından ekmek alamayıp halk ekmek önünde karda kışta kuyruğa girende var. Aynı şehirde 4 kişilik yemeğe 19 bin lira hesap veren de….

Ekoltv özel haber yapmış. Yayın hayatına hızlı giren ve özel haberleriyle gündem yaratmayı başaran bir kanal oldu ve bu yolda oldukça zirvelere gideceği anlaşılıyor. Yönetim Kurulu Başkanı Emrah Doğru mesleğin ve yayın hayatının mutfağından gelen bir isim.

Emrah Doğru yıllarca Şırnak’ta TRT muhabiri olarak çalıştı. 2013-2015 çözüm sürecinde bölgedeydi. Cehennem Deresi'nden Uludere'ye, Gabar'dan Cudiye, Namaz Dağı'ndan Beytüşşebap semalarına ayak basmadığı yer kalmamıştır. Yıllar önce çok sevdiği bir dostu Emrah Doğru için; geleceğin yeni Türkiye’sinin Aydın Doğanı olacak; demişti. Oldukça afaki olarak değerlendirilen bu öngörüsü aradan geçen yaklaşık 7-8 yıl sonra gerçekleşmiş bulunuyor.

Emrah Doğru medya dünyasında kariyer basamaklarını hızla tırmanarak Ekoltv’yi baştan sona emek vererek kurmayı başardı. Bu arada hep mütevazi oldu. Çalışanlarına ve mesai arkadaşlarına hep cömert oldu. Güç sahibi olmayı yaşıyla ters orantılı olan olgunluğuyla dengeledi. Hep vefalı oldu yol yürüdüklerine. Vefa asil ruhların süsüydü ve ona tevazusuyla birlikte başka bir güzellik kattı hep. Pratik zekası ve bitmek bilmeyen enerjisiyle donattığı çalışmasıyla kurtlar vadisinde kendine yer edinmeyi başardı. Ekoltv’ye ve Ekoltv CEO’su Emrah Doğru ve ekibine başarılar ve mutluluklar diliyorum.

Siyasetin bu kadar çürütücü, oyalayıcı, yorucu, icat edenlerin bile tanımlamakta zorlandığı bir eylem olduğunu bilsek bile gönül yorgunluğumuza çare olmuyor. Veba gibi… Sanata, basına her yere bulaşıyor. Mahalleyi aştı, öyle bir şehir baskısı var ki; “Yaşamın kendisi siyaset” diyorlar. Bulaşmazsan, “Ot”, bulaşırsan, “Adam”, bayrağını sallarsan, “Militan” diye diye sınıfların içinde sınıflara ayırıyorlar. Yorulmuyorlar da… Eskiden mahallede bir kavga olsa; kim haklı, kim haksız şrakkk diye bilirdik. Canlı MOBESE'ler gibi izlerdik.

Pijamayla çıkılırdı mahalle meydanına kavga etmeye…

Genelde küfür edene kızar, “Hop! ağzını bozma, çoluk çocuk var!” derdik.

Çok şükür bir sene daha Ramazan’a ermek nasip oldu. Ramazan demek hele bu zamanda tamamen farklı bir iklime kavuşmak demek. Bu hız çağının; akılsız, merhametsiz akışının dışına yani madde dışı dünyaya adım atmanın mutluluğuna ermek, inanan insan için ne büyük bir lütuftur. Elbette bu erişilen iklimden nasiplenebilmek ve sunulan bu imkânı değerlendirmek için bir çaba göstermek gerekir. Hele bu zamanın çabası her şeyden daha kıymetlidir. Çünkü Müslüman bir zihin için yeniden temizlenme, durulanma ve dahası çelikleşme sürecidir. Bu bizzat fiillerin baş aktör olduğu ve sözlerin pek geride kaldığı kutsal bir dünyanın içinde yaşanan mutlak gerçekliktir. Ramazan, hazır olunan zamanın sorumluluğunu yüklediği için omuzlara nostalji ile kültürel bir algı ile geçiştirilecek bir zaman dilimi değildir.

Bilakis muhataplarından aktif olmalarını ve zamanın sorumluluğunu yüklenmelerini ister. Bu ay da adeta insan kendini yeniler. Zekâ parlar, gönül bağı genişler, dimağlar arınır adeta iç dış temizliği yapılır. Bir bilinç ikamesi yapılır. İnsan yıl boyu tuttuğu paslardan sıyrılır. Adeta yeni doğmuş gibi bir neşe ve coşku içerisinde hayatın içerisine karışır ve de huzur doludur. Merhamet yüklüdür. Sezai Bey’in ifadesi ile “oruç, içimizde batmayan bir ayın geceden gündüze taşınmasıdır." Bütün zaman anlayışına, onun ortaya koyduğu düzene adeta meydan okumadır. Bu bakımdan insanları kendi farkındalıklarına çağıran ve dışarının gürültüsünü aradan çıkararak kendine yönlendirmesi ile adeta insana bahşedilmiş bir şifa kaynağıdır.

Akşam hilali bekleyenlerin camiye koşarak getirdikleri muştudaki berraklığı başka hiçbir müjdeyi taşıyanlarda göremezsiniz. İçinde davet, içinde bağışlanma arzusu ve yeniden kendi olabilme umudu taşır. Onun için eskiler hep Ramazan’a kavuşmak için dua ve temenni de bulunurlardı. Zaman geçtikçe bu istemdeki hasreti, kavuşmadaki vuslatı, içindeyken verilen kıymeti ve ayrılırken duyulan hüznü daha iyi idrak edebiliyoruz.

Geçen gün bir arkadaşım dertli bir şekilde, “Nereye gitti bu dünyayı kurtaracak adamlar?” diye sordu. Aslında yaptığı şeydeki ironi “mücahitlikten müteahhitlik’e geçiş klişesini tekrarlamak değildi. O biraz daha işin düşünce boyutunu irdeliyor ve önemsiyordu. Haklıydı. Belki de üzerinde durulması gereken şey, ‘nerede yahu bu mürekkep ehli!’ diye sorgulama olmalıydı. Ancak bu noktada hemen savunma mekanizmaları devreye girdiği için bu sorgulama bir anda acımaya ve acındırmaya dönüyor. Oysaki herhangi bir savunmaya gerek duymaktan oldukça uzak görünen bugünün seçkinci takılan ve muktedire bel bağlayan entelektüel, akademisyen ve yazarçizer tayfasının dönüşümünü konuşabilmek gerekir. Ne yazık ki bu kitlenin yani kendini entelektüel/münevver görenlerin yaşamlarının giderek rutinleştirip, melankolik bir havada/ruhsallıkta geniş mevkiler arası yayılmış olmaları onlarda esnemeye ve gevşemeye neden oluyor. Bu yüzden de uğraşlarını pratik bir amaca dönüştürmeleri yüzünden boyunduruk altında yaşamaya razı görünüyorlar.

Sürekli alakasız her konuda birer fanatik gibi geçmişle kavga ederek yeni halin bedelini toplumun sırtına yüklemek gibi bir mesuliyeti kendilerine ödev biliyorlar. Bu bakımdan da her şeyi uzak bir maziye gömmek için gönüllü gibi görünüyorlar. Her şey tükeniyor diyor arkadaşım, haklı da. Sonuç olarak yaşanılan her şey gözler önünde sergileniyor, kültür, eğitim ve öğrettim hatta yüksekokullar bile birer tartışma konusu bile olamıyor. Uzun suskunluklar aslında her şeyi anlatıyor. İnanın sormadan edemiyorum: ‘Nerede bu insanlar?’

Okuduğum haber tüyleri diken diken ettirmeye yetip de artan cinstendi. Son 9 ayda Akdeniz’de en az 2 bin 500 kişinin hayatını kaybettiğini ve Akdeniz’in dünyanın en büyük göçmen mezarlığına dönüştüğünü söylüyordu. Daha da tedirgin edici boyutu ise 11 bin 600 refakatçisi olmayan çocuğun İtalya’ya ulaştığı yazıyordu. Bu durum, büyük bir trajedi olarak günümüz insanının önünde duruyor. Mülteci ve göç meselesinin, insan kaçakçılığı ve göçmen krizi diye adlandırılan bu durumların yeryüzündeki eşitsizliği, sömürüyü ve adaletsizliği en yalın şekliyle gözler önüne sarmasına rağmen insanoğlundaki duyarsızlığı anlamlandırabilmek de mümkün değil. Takımlar maçlarını kazanıyor, ekonomi iyi olsun olmasın herkes rutinini muhafaza ediyor hatta o kadar muhafaza ediyor ki muhafazakârlıktan kırılıyor adeta. Her şeyi normalleştiren zihinlerimiz ne zamandan beri bu donukluğa erişti de hiçbir zihinsel, vicdani, insani durumu göremez hale geldi. Artan fanatikliğimizin (her alanda) bizi körelttiği bir gerçek ama vicdanımızı da kuruttuğu başka bir gerçek. İnsanlık bizden geçti mi? Hoşça bakın zatınıza…

“İyilikten maraz doğar” derdi büyüklerim.

Evet ben de 46 yıl gördüm, yaşadım bu dünyada. Hakikaten yardım yetime gün gelir koyar bir yerineymiş. İnsanların yaş aldıkça kalplerinin niçin katılaştığını insan insanlardan kazık yiyip tecrübe ettikçe anlıyor. Ve fakat yine karakteri düzgün olanlar iyilik yapmaktan yine de kendilerini alamıyorlar.

Burada karakterin önemini de unutmamak gerekir tabii ki...

Malum CHP cumhurbaşkanı adaylığı için ön seçim adaylık çalışması başlatınca çarşı karıştı. Özel, İmamoğlu ve Yavaş üçlü zirve yaptılar.

Zirve sonrası basına yansıyanlar büyük bir partiye yakışır görüntü değildi. Bir anlaşma çıkmadığı belliydi. Mansur Yavaş ön seçime katılmayacağını açıkladı. Hiç iyi bir görüntü verilmedi.

Bu durumda 3’lü zirvenin başarılı olduğu söylenebilir mi? Ayrıca Yavaş’ın illa da ikna edilmesi gerekmiyor. Bir Belediye Başkanı’nın parti politikalarının tümüne iştirak etmesi şart mıdır? Ve bir Belediye Başkanı’nın parti ön seçim konusunda karar vermişse kamuoyu önünde buna karşı çıkması doğru mudur? Bir Belediye Başkanı itiraz etti diye parti kararından döner mi?

Neticede büyük emeklerle kurulan bir devletin önce kolonları kesiliyor sonra bir gün hep birlikte altında kalınıyor ne olduğunu anlamadan.. Ve süreç tarih boyunca değişmiyor. Romadan beri Cumhuriyetlerin kaderi bu!

Herkes sakalının peşinde.. Maalesef bu hiçbir kimse veya taraf için fark etmiyor. Olan ülkeye oluyor..

Akıl kurumları terk edeli çok olmuş. Cehalet sızmaya başlamış... İkisi aynı anda aynı yerde olmazmış...

Okuldan eve dönüyordum. Bugün matematik sınavımdan 100 almıştım. Babamla ben uzun bir süre boyunca bu notu almam için büyük bir çaba sarf etmiştik ve sonunda almıştım. Bu mutlu haberi babama iletmek için sabırsızca eve doğru ilerledim. Birkaç dakika içinde evdeydim. Evimiz en üst kattaydı. Hızlı adımlarla merdivenleri çıktım. Birkaç defa zile bastım, kapı açılmayınca çantamdan anahtarımı çıkardım. Kapıyı açıp içeri girdim.

“Anne! Baba!” Diye seslendim. Ses seda yoktu. Telefonumu çıkardım ve babamı aradım. Telefon açılmayınca annemi aradım. Telefon biraz çaldıktan sonra açıldı. Telefonu kulağıma götürdüm: “Alo, anne?” “Kızım baban araba kazası geçirdi şimdi hastanede seni birazdan almaya geleceğim.” “Nasıl yani? Anne! Anne!”

Telefon kapanmıştı. Çaresizce yanımdaki koltuğa oturup beklemeye başladım. Neler oluyordu? Gözlerim doldu. Çok endişeliydim. Biraz sonra kapı çaldı. Hızlı adımlarla kapıya doğru gittim. Annem endişeli bir şekilde karşımda duruyordu.